فریفت یار شکربار من مرا به طریق

فریفت یار شکربار من مرا به طریق		که شعر تازه بگو و بگیر جام عتیق
چه چاره آنچ بگوید ببایدم کردن		چگونه عاق شوم با حیات کان و عقیق
غلام ساقی خویشم شکار عشوه او		که سکر لذت عیش است و باده نعم رفیق
به شب مثال چراغند و روز چون خورشید		ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق
شما و هر چه مراد شماست از بد و نیک		من و منازل ساقی و جام‌های رحیق
بیار باده لعلی که در معادن روح		درافکند شررش صد هزار جوش و حریق
روا بود چو تو خورشید و در زمین سایه		روا بود چو تو ساقی و در زمانه مفیق
گشای زانوی اشتر بدر عقال عقول		بجه ز رق جهانی به جرعه‌های رقیق
چو زانوی شتر تو گشاده شد ز عقال		اگر چه خفته بود طایرست در تحقیق
همی‌دود به که و دشت و بر و بحر روان		به قدر عقل تو گفتم نمی‌کنم تعمیق
کمال عشق در آمیزش‌ست پیش آیید		به اختلاط مخلد چو روغن و چو سویق
چو اختلاط کند خاک با حقایق پاک		کند سجود مخلد به شکر آن توقیق