التهاب پلور ممکن است در نتيجهٔ پنوموني، سل، انفارکت ريه و نئوپلاسم، رخ دهد. درد پلورتيک بدون يافته‌هاى مثبت در گرافى يا معاينهٔ فيزيکي، مطرح‌کنندهٔ پلورودينى (Pleurodynia) اپيدميک (التهاب ويروسى عضلات بين‌دنده‌اي) است؛ هموپتيزى و مشاهدهٔ درگيرى پارانشيمى در CXR، نشان‌دهندهٔ عفونت يا انفارکت است. افيوژن پلورال بدون بيمارى پارانشيمي، بيانگر سل پس از اوليه (Postprimary)، ابسهٔ زيرديافراگمي، مزوتليوم، بيمارى بافت همبند يا عفونت باکتريائى اوليهٔ فضاى پلورال است.
افيوژن ناشى از سل پس از اوليه
افيوژن ناشى از سل پس از اوليه مايع پلورال اگزودائى و داراى لنفوسيتوز قابل‌توجهى است؛ به‌ندرت مى‌توان باسيل‌ها را در اسميرها را در اسمير مايع مشاهده کرد و کشت مايع در ۲۰% > موارد، مثبت مى‌شود. ممکن است در اوايل سير بيماري، آزمون توبرکولين منفى باشد. براى تشخيص به انجام بيوپسى بسته، نياز است.
افيوژن نئوپلاستيک
افيوژن نئوپلاستيک اغلب ناشى از سرطان ريه، سرطان پستان يا لنفوم است. مايع به‌صورت اگزودائى است. در ۶۰% موارد، انجام سيتولوژى مايع و بيوپسى پلورال موجب تأييد تشخيص مى‌گردد. ممکن است براى درمان به اسکلروز پلور توسط بلئومايسين يا مينوسيکلين نياز شود.
آرتريت روماتوئيد (RA)
آرتريت روماتوئيد (RA) ممکن است بروز افيوژن اگزودائى پيش از علائم مفصلى باشد؛ ميزان گلوکز و pH مايع بسيار پائين است؛ معمولاً افراد مذکور را درگير مى‌کند.
پانکراتيت
پانکراتيت به‌طور مشخص در سمت چپ در ۱۵% بيماران دچار پانکراتيت رخ مى‌دهد. بالا بودن آميلاز مايع پلورال، مطرح‌کنندهٔ اين تشخيص است ولى اين حالت ممکن است در افيوژن‌هاى ناشى از نئوپلاسم، عفونت و پارگى مرى نيز، مشاهده گردد.
افيوژن ائوزينوفيلى
افيوژن ائوزينوفيلى در صورتى افيوژن را ائوزينوفيلى مى‌ناميم که داراى بيش از ۱۰% ائوزينوفيل باشد. يافته‌اى غير اختصاصى است که ممکن است در افيوژن‌هاى ويروسي، باکتريائي، ترومائى يا پانکراتيتى مشاهده شود و ممکن است متعاقب توراسنتز، رخ دهد.
هموتراکس
هموتراکس اغلب به‌دنبال تروماهاى غيرنافذ يا نافذ رخ مى‌دهد. بيماران مبتلا به اختلالات خونريزى‌دهنده ممکن است متعاقب تروما و يا روش‌هاى تهاجمى بر روى پلور، دچار هموتوراکس شوند. به‌منظور اجتناب از ايجاد فيبروتوراکس و به دام افتادن ريه‌ها، برقرار نمودن تخليهٔ کافي، ضرورى است.
امپيم پاراپنومونيک
افيوژن / امپيم پاراپنومونيک نوعى افيوژن ناشى از عفونت‌هاى مسرى است. اصطلاح افيوژن پاراپنومونيک عارضه‌دار، به افيوژن‌هائى اطلاق مى‌گردد که براى بهبودي، به توراکوستومى لوله‌اى نياز دارند. امپيم به‌وجود چرک در فضاى پلورال گفته مى‌شود که رنگ‌آميزى گرم آن نيز، مثبت است. احتمالاً در صورتى‌که هر يک از موارد زير (به‌ترتيب کاهش اهمتي) وجود داشته باشد، توراکوستومى لوله‌اى افيوژن پاراپنومونيک ضرورت مى‌يابد: ۱. چرک فراوان و واضح وجود داشته باشد، ۲. در رنگ‌آميزى گرم مايع پلورال، بتوان ارگانيسم‌ها را مشاهده کرد، ۳. گلوکز مايع پلورال کمتر از 60mg/dL باشد، ۴. pH مايع پلورال ۲۰/۷ > و ۱۵/۰ واحد کمتر از pH شريانى باشد، يا ۵. مايع پلورال حفره‌دار (Loculated) شده باشد. در صورتى‌که تخليهٔ بسته موجب خارج شدن کامل مايع نشود، مى‌توان ۲۵۰۰۰۰ واحد استرپتوکيناز از طريق لوله وارد فضاى پلورال نمود. در صورت باقى ماندن مايع، تخليهٔ باز توصيه مى‌گردد که معمولاً به کمک يک ويدئوسکوپ انجام مى‌شود.
پنوموتوراکس
پنوموتوراکس (PNTX) خود به‌خودى اغلب بين ۲۰ تا ۴۰ سالگى رخ مى‌دهد و موجب بروز درد ناگهانى و خنجرى قفسهٔ سينه و تنگى‌نفس مى‌گردد. درمان به اندازهٔ ضايعه بستگى دارد؛ در صورتى‌که کوچک باشد، مراقبت و نظارت کافى است؛ در صورت بزرگ بودن، انجام تخليهٔ بسته با لولهٔ سينه‌اى ضرورت مى‌يابد، ۵۰% موارد دچار عود بيمارى مى‌شوند و ممکن است نياز به خراشيدن (Abrasion) پلورال توسط توراکوتومى يا توراکوستومى باشد تا سطوح پلورال در مجاورت يکديگر قرار گيرند (پلورودز). عوارض آن عبارتند از هموتوراکس، اختلال قلبى عروقى ثانوى به PNTX کششى و فيستول برونکوپلورال. بسيارى بيمارى‌هاى بينابينى و انسدادى ريه ممکن است فرد را مستعد ابتلاء به PNTX نمايند.
