بی‌جمال تو، ای جهان افروز

بی‌جمال تو، ای جهان افروز		چشم عشاق، تیره بیند روز
دل به ایوان عشق بار نیافت		تا به کلی ز خود نکرد بروز
در بیابان عشق پی نبرد		خانه پرورد لایجوز و یجوز
چه بلا بود کان به من نرسید؟		زین دل جانگداز درداندوز
عشق گوید مرا که: ای طالب		چاک زن طیلسان و خرقه بسوز
دگر از فهم خویش قصه مخوان		قصه خواهی؟ بیا ز ما آموز
بنشان، ای عراقی، آتش خویش		پس چراغی ز عشق ما افروز