جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان

جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان		که بحر تلخ بود جای گوهر و مرجان
وفای توست یکی بحر دیگر خوش خوار		که چارجوی بهشت است از تکش جوشان
منم سکندر این دم به مجمع البحرین		که تا رهانم جان را ز علت و بحران
که تا ببندم سدی عظیم بر یأجوج		که تا رهند خلایق ز حمله ایشان
از آنک ایشان مر بحر را درآشامند		که هیچ آب نماند ز تابشان به جهان
از آنک آتشی‌اند وز عنصر دوزخ		عدو لطف جنان و حجاب نور جنان
ز هر شمار برونند از آنک از قهرند		که قهر وصف حق است و ندارد آن پایان
برهنه‌اند و همه سترپوششان گوش است		نه سترپوش دلانه که دیدن است عیان
لحاف گوش چپستش فراش گوش راست		به شب نتیجه یأجوج را یقین می‌دان
لحاف و فرش مقلد چون علم تقلید است		یقین به معنی یأجوجی است نی انسان
از آنک دل مثل روزن است کاندر وی		ز شمس نورفشان است و ذره دست افشان
هزار نام و صفت دارد این دل و هر نام		به نسبتی دگر آمد خلاف و دیگر سان
چنانک شخصی نسبت به تو پدر باشد		به نسبت دگری یا پسر و یا اخوان
چو نام‌های خدا در عدد به نسبت شد		ز روی کافر قاهر ز روی ما رحمان
بسا کسا که به نسبت به تو که معتقدی		فرشته است و به نسبت به دیگری شیطان
چنانک سر تو نسبت به تو بود مکشوف		به نسبت دگری حال سر تو پنهان