در مدح خاقان اعظم کمال‌الدین

ای از رخت فکنده سپر ماه و آفتاب		طعنه زده جمال تو بر ماه و آفتاب
آنجا که راستیست ندارند در جمال		پیش رخ تو هیچ خطر ماه و آفتاب
بندند گر دهی تو اجازت چو بندگان		در خدمت رخ تو کمر ماه و آفتاب
از موی تو ربوده نشان مشک و غالیه		وز روی تو گرفته اثر ماه و آفتاب
از ماه و آفتاب بهی تو که نیستند		با دو عقیق همچو شکر ماه و آفتاب
در صف نیکوان به مقام مفاخرت		خواهند از رخ تو نظر ماه و آفتاب
باشند با جمال تو حاضر به وقت لهو		در بزم شهریار بشر ماه و آفتاب
خاقان کمال دولت و دین آنکه بر فلک		از سهم او کنند حذر ماه و آفتاب
محمود صفدری که ز لطف و ز عنف او		گیرند بار نفع و ضرر ماه و آفتاب
بر خصم او کشیده سنان چرخ و روزگار		در پیش او گرفته سپر ماه و آفتاب
بفزود عز و دولت او ملک و جاه را		چونان که لون و طعم ثمر ماه و آفتاب
از شخص او نگشته جدا جاه و مفخرت		وز حکم او نکرده گذر ماه و آفتاب
بنموده در ولی و عدو و خلقش آن اثر		کاندر قصب نموده گهر ماه و آفتاب
آفاق را جمال ز جاه و جلال اوست		جاه و جمال اوست مگر ماه و آفتاب
شاها نهند اگر تو اشارت کنی به فخر		بر خاک بارگاه تو سر ماه و آفتاب
تو ماه و آفتابی اگر در جبلت‌اند		محض سخا و عین هنر ماه و آفتاب
بی‌عزم و بی‌لقای تو در سرعت و ضیاء		ننهاده گام و نا زده بر ماه و آفتاب
اندر ظلال موکب میمون عزم تو		دارند شغل و پیشه سفر ماه و آفتاب
بر قمع دشمنان تو هر لحظه می‌کشند		لشکر به جایگاه دگر ماه و آفتاب
از کنج سعد هر شب و هر روز نزد تو		آرند تحفه فتح و ظفر ماه و آفتاب
تا مانده‌اند سخره‌ی فرمان ایزدی		در قبضه‌ی قضا و قدر ماه و آفتاب
بادا نگون لوای بقای عدوی تو		چونان که در میان شمر ماه و آفتاب
از روی و رای تست شب و روز بر فلک		دیده بها و یافته فر ماه و آفتاب
از طارم سپهر به چشم مناصحت		در دولت تو کرده نظر ماه و آفتاب