طبيعت چربى‌دوست روغن‌هاى نفتى و توانائى آنها در خيس کردن و نفوذ به کوتيکول گياه، به‌علت استفادهٔ وسيع از آنها و قبول آنها به‌عنوان معرف‌هاى خيس‌کننده و حمل‌کنندهٔ علف‌کش‌ها مى‌باشد. بسيارى از انواع روغن‌هاى نفتى خصوصيات گياه‌کشى خود را داشته‌اند. البته از اوايل سال ۱۹۴۰ به‌عنوان علف‌کش استفاده مى‌شوند.
اين روغن‌ها سمى بسته به درجه و ساختمان ترکيبات آنها به‌صورت انتخابى يا عمومى عمل مى‌کنند. آنها علف‌کش‌هاى تماسى هستند که سريعاً باعث نرمى بافت‌هاى گياه و سپس پژمردگى و مرگ آنها مى‌شوند. علايم مشاهده شده از آن به‌علت توانائى روغن در حل کردن غشاء پلاسما است که منجر به تراوش محتويات داخل سلول به خارج مى‌شود. گياهان مقاوم به بعضى روغن‌هاى نفتى به‌علت مقاومت غشاء در مقابل اين انحلال مى‌باشد.
سميت روغن‌هاى نفتى مربوط به ساختمان ترکيب آنها است. با افزايش درصد هيدروکربن‌هاى غيراشباع (پيوندهاى مضاعف يا سه‌تائى بين اتم‌هاى کربن) و حلقوى (آروماتيک) درجهٔ سميت آنها افزايش مى‌يابد. روغن‌هاى شامل سه دسته مهم مى‌باشند.
روغن‌هاى انتخابى
روغن‌هاى انتخابى برخه‌هائى از روغن‌هاى سبک هستند که حاوى حلال استودارد يا وارسول روغن‌هاى نفتى و اپريت‌هاى معدنى و نفت توصيه شده مى‌باشند. حلال استودارد داراى ۸ تا ۲۰ درصد مواد آروماتيک است حال آنکه نفت تصفيه شده داراى مقدار بسيار کمى از ترکيبات غير اشباع (کمتر از ۴ درصد) و حلقوى است. بنابراين درجهٔ سميت اين ترکيبات نسبتاً کم است. حلال استودارد به‌منظور کنترل انتخابى علف‌هاى هرز در هويج و ديگر اعضاء خانواده هويج استفاده مى‌شود. نفت تصفيه شده را نيز مى‌توان به‌صورت انتخابى در گياهان کوچک خانوادهٔ چتريان به‌کار برد.
روغن‌هاى تماسى
اين ترکيبات عمومى هستند و حاوى درصد زيادى از ترکيبات غيراشباع و حلقوى مى‌باشند. آنها حاوى برخه‌هائى از روغن خام، نفت با درجهٔ تصفيهٔ کمتر، روغن‌هاى سوختى و روغن ديزل هستند. درجه‌بندى روغن‌هاى سوختى براساس درجهٔ تصفيهٔ آنها است. روغن درجهٔ يک روغن است که بيشترين تصفيه را داشته و کمترين ميزان ترکيبات غيراشباع را دارد. روغن سوخت درجهٔ شش، پائين‌ترين درجه بوده و داراى مقدار زيادى ناخالصى و همچنين ترکيبات غيراشباع و حلقوى است. سميت روغن درجهٔ يک از همه کمتر و سميت روغن درجهٔ شش از همه بيشتر است. روغن‌هاى ديزل از نظر سوختى درجه پائين هستند و لذا نسبتاً سمى بوده و عمومى مى‌باشند. روغن‌هاى تماسى عمدتاً در زمين‌هاى غيرکشاورزى مرحلهٔ قبل از سبز شدن گياهان زراعي، سمپاشى هدايت‌شونده جهت کف باغستان‌ها کاربرد دارند.
روغن‌هاى بارور (Fortified oils)
روغن‌هاى بارور آنهائى هستند که به‌منظور افزايش درجهٔ سميت آن بعضى از علف‌کش‌ها به آن اضافه شده‌اند. به اين طريق، روغن کمترى براى کنترل موردنياز است و معمولاً تعداد بيشترى از علف‌هاى هرز تحت کنترل قرار مى‌گيرند. قبل از ساخته شدن پاراکوآت، روغن ديزل مخلوط شده با فرم فنلى داينوسب را به‌عنوان يک علف‌کش تماسى عمومى استفاده مى‌کردند. TCA و D-4,2 نيز از ديگر علف‌کش‌هائى هستند که براى بارورسازى روغن‌ها کاربرد دارند. روغن‌هاى بارور، علف‌هاى هرز مقاوم به روغن از جمله رازيانه، شوکران کبير و هوفاريقون (Hypericum umbellatum) را هم کنترل مى‌کنند. به‌طور کلى روغن‌ها را به‌عنوان حامل علف‌کش‌ها و عوامل خيس‌کننده نيز به‌کار مى‌برند.
