بر آستانه اسرار آسمان نرسد

بر آستانه اسرار آسمان نرسد		به بام فقر و یقین هیچ نردبان نرسد
گمان عارف در معرفت چو سیر کند		هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد
کسی که جغدصفت شد در این جهان خراب		ز بلبلان ببرید و به گلستان نرسد
هر آن دلی که به یک دانگ جو جوست ز حرص		به دانک بسته شود جان او به کان نرسد
علف مده حس خود را در این مکان ز بتان		که حس چو گشت مکانی به لامکان نرسد
که آهوی متأنس بماند از یاران		به لاله زار و به مرعای ارغوان نرسد
به سوی عکه روی تا به مکه پیوندی		برو محال مجو کت همین همان نرسد
پیاز و سیر به بینی بری و می‌بویی		از آن پیاز دم ناف آهوان نرسد
خموش اگر سر گنجینه ضمیرستت		که در ضمیر هدی دل رسد زبان نرسد