علف‌کش‌های دی فنیل اتر

اين ترکيبات شامل دو اتر متصل به حلقه‌هاى فنيل هستند. نيتروفن و بى‌فنوکس اولين علف‌کش‌هاى اين گروه بودند که ساخته شدند (۱۹۶۰ و اوايل ۱۹۷۰)؛ اکسى فلورفن و آکلى فلورفن بعداً پيدا شدند (اواخر ۱۹۷۰).

اين ترکيبات را براى تعداد زيادى از گياهان زراعى مثل سويا، ذرت، برنج، پنبه، سبزيجات متعدد و درختان ميوه‌دار به‌کار مى‌برند. اين علف‌کش‌ها هم از طريق خاک و هم از طريق شاخ و برگ روى گياهان هرز مؤثر بوده و قبل از سبز شدن يا بعد از سبز شدن براى کنترل علف‌هاى هرز يک‌ساله استفاده مى‌شوند. عمدتاً براى کنترل علف‌‌هاى هرز برگ‌پهن اثر مى‌کنند اما تعدادى از گياهان برگ‌باريک را نيز کنترل مى‌کند. براى مثال اسيفلورفن جهت کنترل علف‌هاى هرز برگ‌پهن و برگ‌باريک هر دو برچسب شده است. اهميت اسيفلورفن به‌عنوان تيمار پس از سبز شدن براى کنترل علف‌هاى هرز برگ‌پهن در سويا، رو به افزايش است.

اين ترکيبات علف‌کش‌هاى تماسى هستند و انتقال کمى در گياه از خود نشان مى‌دهند. باعث اختلال در نفوذپذيرى سلول مى‌شوند و ۲۴ ساعت بعد از تيمار پس از سبز شدن سبب آبکشيدگي، پژمردگى و سوختگى اندام‌هاى هوائى مى‌شوند. براى تشکيل بنيان‌هاى آزاد که منجر به از بين بردن غشاء و در نتيجه خارج شدن محتويان سلول مى‌شود، نور لازم است. به اين ترتيب، وقتى دى فنيل اترها در خاک به‌کار مى‌روند، ابتدا گياه کوچک از خاک خارج شده و سپس علائم ظاهر مى‌شود. سمپاشى قبل از سبز شدن باعث سوختگى شديد بافت گياهچه، مخصوصاً در سطح خاک مى‌شود.

عملکرد انتخابى سم به‌علت جايگزينى مناسب يا مکانيسم‌هاى داخلى بى‌اثرسازى سم است. البته در بين واريته‌هاى کلم حساسيت به نيتروفن پس از سبز شدن، با مقدار موم توليد شده در سطح برگ معين مى‌شود. اگرچه بسيارى از گياهان زراعى مقاومت خوبى به دى فنيل اترها دارند، زمانى‌که قبل از سبز شدن رطوبت بيش از اندازه باشد مى‌تواند به گياهان آسيب برساند.

اين ترکيبات به شدت جذب کلوئيدهاى خاک مى‌شوند. آنها به آبشوئى مقاوم هستند و بايستى با آبيارى يا باران به قسمت‌هاى فوقانى خاک منتقل شوند. آنها به آبشوئى مقاوم هستند و با خاک منجر به رقيق شدن علف‌کش و کاهش فعاليت آن مى‌شود. دوام آنها در خاک متغير است اما اين ترکيبات به‌ندرت سبب مشکلات ناشى از بقاياى خود مى‌شوند.