چون من به در هجر ز بیداد تو رفتم

چون من به در هجر ز بیداد تو رفتم		چندان نگهم داشت که از یاد تو رفتم
چون فاخته‌ی سنگ ستم خرده ازین باغ		دل در گرو جلوه‌ی شمشاد تو رفتم
بشتاب ز دنبال که با زخم غریبی		از صید گه غمزه‌ی صیاد تو رفتم
برکس مکن اطلاق هلاکم که ز دنیا		از سعی اجل هم نه بامداد تو رفتم
پوشیده کفن سوی مکافات گه حشر		تا زین ستم اباد برم داد تو رفتم
خسرو ز جهان می‌شد و آهسته به شیرین		می‌گفت که من در سر فرهاد تو رفتم
نالان به درش محتشم از بس که نشستی		من منفعل از ناله و فرهاد تو رفتم