درخواست برادران یوسف از پدر که وی را با خود به صحرا ...

حسدورزان یوسف بامدادان		به فکر دینه خرم‌طبع و شادان
زبان پر مهر و سینه کینه‌اندیش		چو گرگان نهان در صورت میش
به دیدار پدر احرام بستند		به زانوی ادب پیشش نشستند
در زرق و تملق باز کردند		ز هر جایی سخن آغاز کردند
که: «از خانه ملالت خاست ما را		هوای رفتن صحراست ما را
اگر باشد اجازت، قصد داریم		که فردا روز در صحرا گذاریم
برادر، یوسف، آن نور دو دیده		ز کم‌سالی به صحرا کم رسیده
چه باشد که‌ش به ما همراه سازی		به همراهی‌ش ما را سرفرازی؟»
چو یعقوب این سخن بشنید از ایشان		گریبان رضا پیچید از ایشان
بگفتا: «بردن او کی پسندم؟		کز آن گردد درون اندوه‌مندم
از آن ترسم کزو غافل نشینید		ز غفلت صورت حالش نبینید
درین دیرینه‌دشت محنت‌انگیز		کهن گرگی بر او دندان کند تیز»
چو آن افسونگران آن را شنیدند		فسون دیگر از نو دردمیدند
که: «آخر ما نه ز آن‌سان سست راییم،		که هر ده تن به گرگی بس نیاییم»
چو ز ایشان کرد یعقوب این سخن گوش		ز عذر انگیختن گردید خاموش
به صحرا بردن یوسف رضا داد		بلا را در دیار خود صلا داد