یار مرا عارض و عذار نه این بود

یار مرا عارض و عذار نه این بود		باغ مرا نخل و برگ و بار نه این بود
عهدشکن گشته‌اند خاصه و عامه		قاعده اهل این دیار نه این بود
روح در این غار غوره وار ترش چیست		پرورش و عهد یار غار نه این بود
سیل غم بی‌شمار بار و خرم برد		طمع من از یار بردبار نه این بود
از جهت من چه دیگ می‌پزد آن یار		راتبه میر پخته کار نه این بود
دام نهان کرد و دانه ریخت به پیشم		کینه نهان داشت و آشکار نه این بود
ناصح من کژ نهاد و برد ز راهم		شرط امینی و مستشار نه این بود
در چمن عیش خار از چه شکفته‌ست		منبت آن شهره نوبهار نه این بود
شحنه شد آن دزد من ببست دو دستم		سایسی و عدل شهریار نه این بود
مهل ندادی که عذر خویش بگویم		خوی چو تو کوه باوقار نه این بود
می‌رسدم بوی خون ز گفت درشتش		رایحه ناف مشکبار نه این بود
نوش تو را ذوق و طعم و لطف نه این بود		وان شتر مست خوش عیار نه این بود
پیش شه افغان کنم ز خدعه قلاب		زر من آن نقد خوش عیار نه این بود
شاه چو دریا خزینه‌اش همه گوهر		لیک شهم را خزینه دار نه این بود
بس که گله‌ست این نثار و جمله شکایت		شاه شکور مرا نثار نه این بود