کسی که دل زخم زلف او برون آرد

کسی که دل زخم زلف او برون آرد		کبوتری است که از چنگ با ز بستاند
اگر نسیم صبا زلف او برافشاند		هزار جان مقید ز بند برهاند
منش ببینم از دور رخ نهم برخاک		مرا ببیند و از دور رخ بگرداند
چه اوفتاد که آن سرو راستین برخاست		خبر برید به دهقان که سرو بنشاند
سرشک دیده‌ی خسرو چنین که می‌بینم		اگر به کوه رسد کوه را بغلتاند
نگار من عمل زلف خود مرا فرمای		اگر چه روز و شب اندر شکست خواهم بود