مرا حلوا هوس کردست حلوا

مرا حلوا هوس کردست حلوا		میفکن وعده حلوا به فردا
دل و جانم بدان حلواست پیوست		که صوفی را صفا آرد نه صفرا
زهی حلوای گرم و چرب و شیرین		که هر دم می‌رسد بویش ز بالا
دهانی بسته حلوا خور چو انجیر		ز دل خور هیچ دست و لب میالا
از آن دستست این حلوا از آن دست		بخور زان دست ای بی‌دست و بی‌پا
دمی با مصطفا و کاسه باشیم		که او می خورد از آن جا شیر و خرما
از آن خرما که مریم را ندا کرد		کلی و اشربی و قری عینا
دلیل آنک زاده عقل کلیم		ندایش می‌رسد کای جان بابا
همی‌خواند که فرزندان بیایید		که خوان آراسته‌ست و یار تنها