چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی

چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی		درون روزن عالم چو روز بخت فتادی
هزار سوسن نادر ز روی گل بشکفتی		هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی
هزار اطلس کحلی بنفشه وار دریدی		که پر و بال مریدی و جان جان مرادی
در آن زمان که به خوبی کلاه عقل ربایی		نه عقل پره کاه‌ست و تو به لطف چو بادی
چه عقل دارد آن گل که پیش باد ستیزد		نه از نسیم ویستش جمال و نیک نهادی
میی که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزد		چگونه گیج نگردد سر وجود ز شادی