علف‌کش‌های مشتقات اوره

علف‌کش‌هاى اين گروه با استخلاف بنيان‌هاى شيميائى با سه اتم هيدورژن اوره به‌دست مى‌آيند. معمولاً بيشتر از بنيان‌هاي، فنيل، متيل و متوکسى استفاده مى‌شود. بسيارى از اوره‌ها کلردار هستند، اين خصوصيت بر درجهٔ جذب توسط خاک و حلاليت آن در آب اثر مى‌گذارد و لذا بر خصوصيات آبشوئى ترکيب هم مؤثر است. براى مثال، فنورون که فاقد اتم کلر است، به راحتى آبشوئى شده و گياهان با ريشهٔ عميق را کنترل مى‌کند. منورون با يک اتم کلر در مقايسه با فنورون کمتر آبشوئى مى‌شود، حال آنکه ديورون با دو اتم کلر مقاوم به آبشوئى است و با ايمنى خاطر براى گياهان زراعى با ريشهٔ عميق استفاده مى‌شود.

اکثر علف‌کش‌هاى اوره به‌طور انتخابى در خاک براى کنترل علف‌هاى هرز در حال جوانه‌زنى استفاده مى‌شوند. بعضى از آنها (لينورون، ديورون، فلومتورون) بر روى شاخ و برگ هم فعال هستند و مى‌توان آنها را به‌صورت مستقيم، پس از سبز شدن براى کنترل علف‌هاى هرزى که به تازگى جوانه زده‌اند، استفاده کرد. کلوروکسورون عمدتاً به‌عنوان علف‌کش شاخ و برگ استفاده مى‌شود. معمولاً براى تسريع فعاليت بر روى شاخ و برگ به آنها مويان اضافه مى‌شود. اکثر علف‌کش‌هاى اوره در مقادير بالا به‌صورت عمومى عمل مى‌کنند و تعداد زيادى از آنها براى کنترل کامل رستنى به‌کار مى‌روند.

زمانى‌که در خاک استفاده ‌مى‌شوند به راحتى جذب ريشه‌ها شده و به طريق آپوپلاست به اندام‌هاى هوائى منتقل مى‌شوند. مانند علف‌کش‌هاى تريازين، اوره‌ها بازدارندهٔ فتوسنتز هستند و غشاهاى سلولى را پاره مى‌کنند. براى فعاليت علف‌کشى نياز به نور است. از اين رو قبل از سفيد شدن و پژمردگى گياهان جوان از خاک خارج شده‌اند.

هنگامى‌که بر روى شاخ و برگ استفاده شوند، علايم آن آب‌آوردگى (Watersoking) و قهوه‌اى شدن بافت برگ از نوک به طرف دمبرگ است. به‌منظور کشتن کامل گياه، بايستى به مقدار کافى تحت پوشش سم قرار گيرد. اين ترکيبات به طرف پايين منتقل نمى‌شوند، بنابراين تأثير کمى بر اندام‌هاى زيرزمينى علف‌هاى هرز دائمى دارند.

سيدورون، از آنچه در بالا آورده شد، مستثنى است، اين علف‌کش بيشتر از آنکه بر روى فتوسنتز اثر بکند، باعث توقف رشد ريشه مى‌شود. از اين ترکيب براى کنترل علف‌هاى هرز چمن استفاده مى‌شود. عملکرد انتخابى اوره مربوط به اختلاف در انتقال و متابوليسم يا در مکان‌هائى که آبشوئى محدود است مربوط به امنيت قسمت‌هاى عميق مى‌باشد.

اين گروه از علف‌کش‌ها نسبتاً در خاک پايدار هستند، با اين وجود در مقادير عملکرد انتخابى به‌ندرت بقاياى آنها ايجاد اشکال مى‌کنند. در مقادير معمول مورد استفاده براى گياهان زراعى ۳ تا ۶ ماه در خاک باقى مى‌مانند. در مقاديرى که عملکرد عمومى داشته و براى کنترل کليهٔ رستنى‌ها مصرف مى‌شوند، بقاياى سمى آنها مى‌توانند به مدت ۲۴ ماه در خاک باقى بمانند. اوره‌ها در خاک به‌وسيلهٔ فعاليت ميکروبى تجزيه مى‌شوند.