دی سحری بر گذری گفت مرا یار

دی سحری بر گذری گفت مرا یار		شیفته و بی‌خبری چند از این کار
چهره من رشک گل و دیده خود را		کرده پر از خون جگر در طلب خار
گفتم کی پیش قدت سرو نهالی		گفتم کی پیش رخت شمع فلک تار
گفتم کی زیر و زبر چرخ و زمینت		نیست عجب گر بر تو نیست مرا بار
گفت منم جان و دلت خیره چه باشی		دم مزن و باش بر سیمبرم زار
گفتم کی از دل و جان برده قراری		نیست مرا تاب سکون گفت به یک بار
قطره دریای منی دم چه زنی بیش		غرقه شو و جان صدف پر ز گهر دار