برنامه‌ریزی در سطوح مختلف

برنامه‌هاى جهانگردى در دو سطح ملى و منطقه‌اى (تا حد دهکده‌ها و شهرها) مورد نياز هستند. در سطح ملى سياست‌ها و رهنمودها به روشنى تدوين مى‌شود. در سطوح منطقه‌اى و محلى اين سياست‌ها و رهنمودها براساس فرصت‌ها و نيازها مورد بررسى قرار مى‌گيرند. سپس به‌دنبال تدوين رهنمودها، برنامه‌هاى محلى تشريح و تبيين مى‌شوند.

در اين مورد، انتخاب روش بالا به پائين، و يا پائين به بالا چندان مهم نيست. بايد اين روش‌ها را با جريانى آزاد از ارتباطات و مبادلهٔ معيارها و ايده‌ها ترکيب کرد. اين‌کار موجب شناخته شدن و پذيرفتن نقش نسبى هريک از سطوح برنامه‌ريزى مى‌شود.

در بيشتر کشورها درجهٔ مشخصى از تأييد و هماهنگى مرکزى وجود دارد. البته مقامات دولت محلى و منطقه‌اى ممکن است براى پى‌گيرى روند توسعه و برنامه‌ريزى محلي، اختياراتى داشته باشند. در بعضى موارد اين مقامات کاملاً خودمختار هستند.

تقسيم‌بندى کشور بر اساس نيازهاى دولت صورت مى‌گيرد. از واحدهاى مختلف ادارى براى برنامه‌ريزي، مالى و بودجه‌ها، و تجزيه و تحليل آمارى استفاده مى‌شود.

بايد روابط متقابل گسترده بين منطقه‌ها برقرار شود. دستگاه دولتى متولّى امور جهانگردى بايد قادر باشد در اين زمينه مساعدت‌هاى لازم را ارائه دهد. اين مجموعه بايد ارزش وادار کردن مناطق مختلف به مذاکره و همکارى با يکديگر را در مورد نيازها و مشکلات مختلف بپذيرد و درک کند.

در سطح بين‌المللي، کشورهاى همسايه ممکن است تمايل داشته باشند تا فعاليت‌هاى برنامه‌ريزى مختلف را با هم هماهنگ کنند. مثلاً، توسعهٔ شبکه‌هاى حمل‌ونقل که گروهى از کشورها را به يکديگر پيوند مى‌دهد.