در نصیحت ملوک

گفت استاد عالم عاقل:		از دو حال است آدمی کامل
اولین اکتساب علم خدا		که حیات است نفس ناطقه را
زنده کردن روان خود به علوم		به زدودن ز روح زنک ظلوم
از مناهی دین حذر کردن		میوه‌ی شاخ «واتقوا» خوردن
دوم از ملک ناشدن غافل		هم نشینان صالح و عاقل
کامران بودن از طریق عدول		لطف و قهری بجای هر معمول
خاطر اهل دل طلب کردن		دور بودن ز مردم آزردن
رتبت اهل حق به جان جستن		آشکارا و از نهان جستن
این صفت‌ها، که سیرت سلف است		صاحبان خلیفه را خلف است
اندر ایام او به حمدالله		خواجه دارد همه به دولت شاه
آن مشارالیه اهل هنر		آن سرشته ز نور پا تا سر
علم علم با نهایت عقل		رایت اوست در ولایت عقل
علم علم بی‌نهایت ملک		آب و آتش که دیده در یک سلک؟
چشم بد دور آز آن جمال و کمال		دایمش پایدار باد اقبال