از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم

از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم		وز اهرمن چه باک که با اسم اعظمم
دریا ترشحی بود از سیل گاه عشق		توفان نمونه‌ای بود از چشم پر نمم
یک جا خراب باده‌ی آن چشم پر خمار		یک سو اسیر حلقه‌ی آن زلف پر خمم
نومید من که در قدم یار، بی‌نصیب		محروم من که در حرم دوست محرمم
او گر به حسن در همه گیتی مسلم است		من هم به خیل سوختگان آتشین دمم
با خاک مقدم تو چه منت ز افسرم		با لعل دلکش تو چه حاجت به خاتمم
از تیر غمزه‌ی تو جگر خون و سینه چاک		وز تار طره‌ی تو دگرگون و درهمم
تا لشکر خطت پی خونم کشید تیغ		سر کرده‌ی مصیبت و سر خیل ماتمم
تا دست من به خاتم لعلت رسیده‌است		منت خدای را که سلیمان عالمم
در من ببین جمال خود ای آفتاب چهر		کز صیقل خیال تو آیینه‌ی جمم
پیوند دوستداری من سست کی شود		سختم بکش که بر سر پیمان محکمم
تا جان پاک در قدمت کرده‌ام نثار		در کوی عشق بر همه پاکان مقدمم
تا بر لبم گذشته فروغی ثنای شاه		ایمن ز هر ملالم و فارغ ز هر غمم
تاج سر ملوک محمد شه دلیر		کز روزگار دولت او شاد و خرمم