ما زنده به نور کبریاییم

ما زنده به نور کبریاییم		بیگانه و سخت آشناییم
نفس است چو گرگ لیک در سر		بر یوسف مصر برفزاییم
مه توبه کند ز خویش بینی		گر ما رخ خود به مه نماییم
درسوزد پر و بال خورشید		چون ما پر و بال برگشاییم
این هیکل آدم است روپوش		ما قبله جمله سجده‌هاییم
آن دم بنگر مبین تو آدم		تا جانت به لطف دررباییم
ابلیس نظر جدا جدا داشت		پنداشت که ما ز حق جداییم
شمس تبریز خود بهانه‌ست		ماییم به حسن لطف ماییم
با خلق بگو برای روپوش		کو شاه کریم و ما گداییم
ما را چه ز شاهی و گدایی		شادیم که شاه را سزاییم
محویم به حسن شمس تبریز		در محو نه او بود نه ماییم