دیر آمده‌ای مرو شتابان

دیر آمده‌ای مرو شتابان		ای رفتن تو چو رفتن جان
دیر آمدن و شتاب رفتن		آیین گل است در گلستان
گفتی چونی چنانک ماهی		افتاده میان ریگ سوزان
چون باشد شهر شهریارا		بی دولت داد و عدل سلطان
من بی‌تو نیم ولیک خواهم		آن باتویی که هست پنهان
شب پرتو آفتاب هم هست		خاصه به تموز گرم و تفسان
قانع نشود به گرمی او		جز خفاشی ز بیم مرغان
گرمی خواهند و روشنی هم		مرغان که معودند با آن
ما وصف دو جنس مرغ گفتیم		بنگر ز کدامی ای غزل خوان