پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش

پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش		که نیست حد بشر سیر دیدن رویش
به نوگلی نگرانم که می‌دمد چو گیاه		کرشمه از در و دیوار گلشن کویش
هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین		که موج خون ز زمین می‌رسد به بازویش
قیامتست قیامت که صور فتنه دمید		جهان ز فتنه‌ی نو خیز قد دلجویش
ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک		اگر به مصر بردبار از چمن بویش
چه رغبت است که سر بر نمی‌تواند داشت		ز مزرع دل مردم چرنده آهویش
ز دور کرد شکاری مرا رساند از سحر		خدنگ نیمکش غمزه چشم جادویش
لبش خموش و زبان کرشمه‌اش گویا		ز نکته پروری گوشه‌های ابرویش
چو محتشم به نخستین خدنگ او افتاد		هزار بوسه فلک زد به دست و بازویش