نگویی باز: کای غم خوار چونی؟

نگویی باز: کای غم خوار چونی؟		همیشه با غم و تیمار چونی؟
کجایی؟ با فراقم در چه کاری؟		جدا افتاده از دلدار چونی؟
مرا دانی که بیمارم ز تیمار		نپرسی هیچ: کای بیمار چونی؟
نیاری یاد از من: کای ز غم زار		درین رنج و غم بسیار چونی؟
مرا گر چه ز غم جان بر لب آمد		نخواهی گفت: کای غم خوار چونی؟
تو گر چه بینیم غلتان به خون در		نگویی آخر: ای افگار چونی؟
سحرگه با خیالت دیده می‌گفت:		که هر شب با من بیدار چونی؟
خیالت گفت: کری نیک زارم		ز بهر تو، که هر شب زار چونی؟
سگ کویت عراقی را نگوید		شبی: کای یار من، بی یار چونی؟