مرغ ما دوش سراینده‌ی بستانی بود

مرغ ما دوش سراینده‌ی بستانی بود		داشت گلبانگی و معشوف گلستانی بود
دیده کز نعمت دیدار نبودش سپری		مگسی بود که مهمان سرخوانی بو
دست امید که یک بار نقابی نکشید		بود دور از سر و نزدیک به دامانی بود
آنکه از تشنگیش بود گذر بر ظلمات		تف نشان جگرش چشمه‌ی حیوانی بود
ریشه تفسیده‌ی گیاهی ز لب کوثر رست		که ز ابرش هوس قطره‌ی بارانی بود
خویش را ساخته آماده سد شعله خسی		گرم همصحبتی آتش سوزانی بود
بود وحشی که ز رخسار تو شد قافیه سنج		یا نواساز گلی مرغ خوش الحانی بود