عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست

عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست		کان که عاشق شد از او حکم سلامت برخاست
هر که با شاهد گلروی به خلوت بنشست		نتواند ز سر راه ملامت برخاست
که شنیدی که برانگیخت سمند غم عشق		که نه اندر عقبش گرد ندامت برخاست
عشق غالب شد و از گوشه نشینان صلاح		نام مستوری و ناموس کرامت برخاست
در گلستانی کان گلبن خندان بنشست		سرو آزاد به یک پای غرامت برخاست
گل صدبرگ ندانم به چه رونق بشکفت		یا صنوبر به کدامین قد و قامت برخاست
دی زمانی به تکلف بر سعدی بنشست		فتنه بنشست چو برخاست قیامت برخاست