ای به رخسار کفر و ایمان هم

ای به رخسار کفر و ایمان هم		وی به گفتار درد و درمان هم
زلف پر تاب تو چو قامت من		چنبرست ای نگار چوگان هم
خیره ماند از لب تو بیجاده		به سر تو که لعل و مرجان هم
از رخ تو دلیل اثباتست		عالم عقل را و برهان هم
در ره تو ز رنج کهسارست		بی کناره ز غم بیابان هم
بر سر کوی عاشقی صبرست		ایستاده ذلیل و حیران هم
بر دل و جان بنده حکم تراست		ای شهنشاه حسن فرمان هم
چند گویی که از تو برگردم		با همه بازیست و با جان هم؟