ای اوفتاده در غم عشقت ز پای من

ای اوفتاده در غم عشقت ز پای من		گر دست اوفتاده نگیری تو، وای من!
نای دلم مگیر به چنگ جفا چنین		کز چنگ محنت تو ننالم چو نای من
پشتم چو چنبر از غم و نیکوست ماجری		دل بسته‌ام در آن رسن مشک‌سای من
گردن بسی بگشت، تن و دل به جای بود		روی ترا بدیدم و رفتم ز جای من
دشمن لب تو بوسد و در آرزوی آن		کز دور بوسه می‌دهمت، خاک پای من
سگ بر در سرای تو گستاخ و من غریب		ای بنده‌ی سگان در آن سرای من
درد ترا به خلق چو گویم چو اوحدی؟		آن به که اعتماد کنم بر خدای من