نخل قد خم گشته که پرورده دردست

نخل قد خم گشته که پرورده دردست		بارش دل پرخون و گلش چهره‌ی زردست
صدساله وصال تو مرا می‌رسد ای ماه		گر مرهم هر خسته به اندازه‌ی درد است
خاک که ز جولان سمندت شده برباد		کان زلف مشوش دگر آلوده گرد است
دل کز خرد و صبر و سکون صاحب خیل است		از تفرقه‌ی عشق تو فرداست که فرداست
منسوخ کن حسن دلارام زلیخاست		عشق تو که آرام ربای زن و مرد است
ای دل حذر از بادیه‌ی عشق که چون باد		سرگشته در آن ناحیه صد بادیه گرداست
ای محتشم آن شمع بتان را چه تفاوت		گر اشک تو گرمست و گر آه تو سرد است