هزار حیف که از گلشن جهان آخر

هزار حیف که از گلشن جهان آخر		چو گل به باد خزان رفت میرزامهدی
فروغ محفل آل رسول بود و دریغ		که شمع‌سان ز میان رفت میرزامهدی
ز الفت تن خاکی ملول شد جانش		به سوی عالم جان رفت میرزامهدی
هوای قصر جنان کرد از جهان خراب		به آن خجسته مکان رفت میرزامهدی
به حیرتم چه شنید از فسانه‌ی ایام		که خوش به خواب گران رفت میرزامهدی
غرض چو جانب عشر تسرای خلدبرین		ز بزم همنفسان رفت میرزامهدی
رقم زد از پی تاریخ رحلتش هاتف		به بزمگاه جنان رفت میرزامهدی