من دل به ننگ دارم و از نام فارغم

من دل به ننگ دارم و از نام فارغم		ترک مراد کردم و از کام فارغم
خلق از برای دانه به دام اوفتاده، من		در دانه دل نبستم و از دام فارغم
دربان اگر نمی‌دهدم بار، دل خوشم		سلطان اگر نمی‌کند اکرام فارغم
فارغ نشستن تو به ایام ساعتیست		آن کس منم که در همه ایام فارغم
خامی اگر ز دور خیالی همی پزد		من سوختم ز پخته و از خام فارغم
کس چون کند ز بهر سرانجام ترک جام؟		جامی بده، که من ز سرانجام فارغم
ای باد صبح‌دم، ز سر کوی آن نگار		بویی به من رسان، که ز پیغام فارغم
گر می‌زند معاینه شمشیر، حاکمست		ور می‌دهد مکابره دشنام، فارغم
گر اوحدی ز سرزنش عام خسته شد		من خاص دوست گشتم و از عام فارغم