کجایی ساقیا درده مدامم

کجایی ساقیا درده مدامم		که من از جان غلامت را غلامم
می اندرده تهی دستم چه داری		که از خون جگر پر گشت جامم
ز ننگ من نگوید نام من کس		چو من مردی چه جای ننگ و نامم
چو بر جانم زدی شمشیر عشقت		تمامم کن که زنده ناتمامم
گهم زاهد همی‌خوانند و گه رند		من مسکین ندانم تا کدامم
ز من چون شمع تا یک ذره باقی است		نخواهد بود جز آتش مقامم
مرا جز سوختن راه دگر نیست		بیا تا خوش بسوزم زانک خامم