برفت یار من و یادگار ماند مرا

برفت یار من و یادگار ماند مرا		رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا
دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم		فرات و کوثر آب حیات جان افزا
چرا رخم نکند زرگری چو متصلست		به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها
چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست		ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا
ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم		رسد چو می‌زندش آفتاب طال بقا
اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست		کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا
الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی		گواه گفت بلی هست صد هزار بلا
بلا درست و بلادر تو را کند زیرک		خصوص در یتیمی که هست از آن دریا
منم کبوتر او گر براندم سر نی		کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا
منم ز سایه او آفتاب عالمگیر		که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما
بس است دعوت دعوت بهل دعا می‌گو		مسیح رفت به چارم سما به پر دعا