سلطان سنجر انوری را به مجلس خود خوانده بود در شکر آن ...

انوری را خدایگان جهان		پیش خود خواند و دست داد و نشاند
باده فرمود و شعر خواست ازو		واندر آن سحر کرد و در افشاند
چون به مستی برفت بار دگر		کس فرستاد و پیش تختش خواند
همه بگذار این نه بس که ملک		نام او بر زبان اعلی راند
بیش از این در زمانه دولت نیست		هیچ باقیش در زمانه نماند