شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا

شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا		عمر دوباره شد نفس واپسین مرا
با صد هزار حسرت از آن کو گذشته‌ام		وا حسرتا اگر بگذارد چنین مرا
چون برکنم ز سینه‌ی سیمین دوست دل		که ایزد نداده است دل آهنین مرا
گفتم به چشم عقل نیفتم به چاه عشق		بستی نظر ز نرگس سحر آفرین مرا
در وعده‌گاه وصل تو جانم به لب رسید		امید مهر دادی و کشتی به کین مرا
زان گه که با دو زلف تو الفت گرفت دل		آسوده کردی از غم دنیا و دین مرا
با آن که آب دیده‌ام از سر گذشت باز		خاک در تو پاک نگشت از جبین مرا
نازم خیال خاتم لعلت که همچو جم		آفاق را کشید به زیر نگین مرا
داد آگهی ز خاصیت آب زندگی		زهری که ریخت عشق تو در انگبین مرا
گشتم نشان سخت کمانی فروغیا		یا رب مباد چشم فلک در کمین مرا