دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست

دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست		از خانه برون آمد و بازار بیاراست
در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شیرین		در وصف نیاید که چه مطبوع و چه زیباست
صبر و دل و دین می‌رود و طاقت و آرام		از زخم پدیدست که بازوش تواناست
از بهر خدا روی مپوش از زن و از مرد		تا صنع خدا می‌نگرند از چپ و از راست
چشمی که تو را بیند و در قدرت بی چون		مدهوش نماند نتوان گفت که بیناست
دنیا به چه کار آید و فردوس چه باشد		از بارخدا به ز تو حاجت نتوان خواست
فریاد من از دست غمت عیب نباشد		کاین درد نپندارم از آن من تنهاست
با جور و جفای تو نسازیم چه سازیم		چون زهره و یارا نبود چاره مداراست
از روی شما صبر نه صبرست که زهرست		وز دست شما زهر نه زهرست که حلواست
آن کام و دهان و لب و دندان که تو داری		عیشست ولی تا ز برای که مهیاست
گر خون من و جمله عالم تو بریزی		اقرار بیاریم که جرم از طرف ماست
تسلیم تو سعدی نتواند که نباشد		گر سر بنهد ور ننهد دست تو بالاست