ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی

ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی		گر دلشده‌ای چند پی نان و کبابی
آتش خور در عشق به مانند شترمرغ		اندر عقب طعمه چه شاگرد عقابی
لقمه دهدت تا کند او لقمه خویشت		این چرخ فریبنده و این برق سحابی
هین لقمه مخور لقمه مشو آتش او را		بی‌لقمه او در دل و جان رزق بیابی
آن وقت که از ناف همی‌خورد تنت خون		نی حلق و گلو بود و نه خرمای رطابی
آن ماهی چه خورده‌ست که او لقمه ما شد		در چشم نیاید خورش مردم آبی
از نعمت پنهان خورد این نعمت پیدا		زان راه شود فربه و زان ماه خضابی
گر ز آنک خرابت کند این عشق برونی		چون سنبله شد دانه در این روز خرابی
آن سنبله از خاک برآورد سر و گفت		من مردم و زنده شدم از داد ثوابی
خواهی که قیامت نگری نقد به باغ آی		نظاره سرسبزی اموات ترابی
ماییم که پوسیده و ریزیده خاکیم		امروز چو سرویم سرافراز و خطابی
بی‌حرف سخن گوی که تا خصم نگوید		کاین گفت کسان است و سخن‌های کتابی