ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت

ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت		که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت
ز بی‌وفایی گل بود مرغ دل آگاه		از آن به گلبن این گلشن آشیان نگذاشت
ز شوق دیدن آن گل، ستم نگر که شدم		رضا به رخنه‌ی دیوار و باغبان نگذاشت
رسید کار به جایی که یار بگذارد		ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت
ز ناز بر دل پیر و جوان در این محفل		کدام داغ که آن نازنین جوان نگذاشت
شکایتی ز سگانت نبود هاتف را		بر آستان تواش جور پاسبان نگذاشت