کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد

کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد		گر او بر ما نخندد پس که خندد
اگر تسخر کند بر چرخ و خورشید		بود انصاف و انصاف آن پسندد
دلا می‌جوش همچون موج دریا		که گر دریا بیارامد بگندد
چو خورشیدی و از خود پاک گشتی		ز تو چنگ اجل جز غم نرندد
شکرشیرینی گفتن رها کن		ولیکن کان قندی چون نقندد