نالیدن شیرین در جدائی خسرو

چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج		که برد از اوستادی در سخن رنج
که چون شیرین ز خسرو باز پس ماند		دلش دربند و جانش در هوس ماند
ز بادام تر آب گل برانگیخت		گلابی بر گل بادام می‌ریخت
بسان گوسپند کشته بر جای		فرو افتاد و می‌زد دست بر پای
تن از بی‌طاقتی پرداخته زور		دل از تنگی شده چون دیده مور
هوی بر باد داده خرمنش را		گرفته خون دیده دامنش را
چو زلف خویش بی‌آرام گشته		چو مرغی پای‌بند دام گشته
شده ز اندیشه هجران یارش		ز بحر دیده پر گوهر کنارش
گهی از پای میافتاد چون مست		گه از بیداد می‌زد دست بر دست
دلش حراقه آتش زنی داشت		بدان آتش سر دودافکنی داشت
مگر دودش رود زان سو که دل بود		که افتد بر سر پوشیده‌ها دود
گشاده رشته گوهر ز دیده		مژه چون رشته در گوهر کشیده
ز خواب ایمن هوسهای دماغش		ز بیخوابی شده چشم و چراغش
دهن خشک و لب از گفتار بسته		ز دیده بر سر گوهر نشسته
سهی سروش چو برگ بید لرزان		شده زو نافه کاسد نیفه ارزان
زمانی بر زمین غلطید غمناک		ز مشگین جعد مشگ افشاند بر خاک
چو نسرین بر گشاده ناخنی چند		به نسرین برگ گل از لاله می‌کند
گهی بر شکر از بادام زد آب		گهی خائید فندق را به عناب
گهی چون کوی هر سو می‌دویدی		گهی بر جای چون چوگان خمیدی
نمک در دیده بی‌خواب می‌کرد		ز نرگس لاله را سیراب می‌کرد
درختی بر شده چون گنبد نور		گدازان گشت چون در آب کافور
بهاری تازه چون رخشنده مهتاب		ز هم بگسست چون بر خاک سیماب
شبیخون غم آمد بر ره دل		شکست افتاد بر لشگرگه دل
کمین سازان محنت بر نشستند		یزک‌داران طاقت را شکستند
ز بنگاه جگر تا قلب سینه		به غارت شد خزینه بر خزینه
به صد جهد ازمیان سلطان جان رست		ولیک آنگه که خدمت را میان بست
گهی دل را به نفرین یاد کردی		ز دل چون بیدلان فریاد کردی
گهی با بخت گفتی کای ستمکار		نکردی تا توئی زین زشت‌تر کار
مرادی را که دل به روی نهادی		بدست آوردی و از دست دادی
فرو شد ناگهان پایت به گنجی		ز دست افشاندیش بی‌پای رنجی
بهاری را که در بروی گشادی		ربودی گل به دل خارش نهادی
چراغی کز جهانش برگزیدی		ترا دادند و بادش در دمیدی
به آب زندگانی دست کردی		نهان شد لاجرم کز وی نخوردی
ز مطبخ بهره جز آتش نبودت		وز آن آتش نشاط خوش نبودت
از آن آتش بر آمد دودت اکنون		پشیمانی ندارد سودت اکنون
گهی فرخ سروش آسمانی		دلش دادی که یابی کامرانی
گهی دیو هوس می‌بردش از راه		که می‌بایست رفتن بر پی شاه
چو بسیاری درین محنت بسر برد		هم آخر زان میان کشتی بدر برد
به صد زاری ز خاک راه برخاست		ز بس خواری شده با خاک ره راست
به درگاه مهین بانو گذر کرد		ز کار شاه بانو را خبر کرد
دل بانو موافق شد درین کار		نصیحت کرد و پندش داد بسیار
که صابر شو درین غم روزکی چند		نماند هیچ کس جاوید در یند
نباید تیز دولت بود چون گل		که آب تیز رو زود افکند پل
چو گوی افتادن و خیزان به بود کار		که هرکس که اوفتد خیزد دگر بار
نروید هیچ تخمی تا نگندد		نه کاری بر گشاید تا نبندد
مراد آن به که دیر آید فرادست		که هرکس زود خور شد زود شد مست
نباید راه رو کو زود راند		که هر کو زود راند زود ماند
خری کوشست من بر گیرد آسان		ز شست و پنج من نبود هراسان
نه بینی ابر کو تندی نماید		بگرید سخت و آنگه بر گشاید
بباید ساختن با سختی اکنون		که داند کار فردا چون بود چون
بسی در کار خسرو رنج دیدی		بسی خواری و دشواری کشیدی
اگر سودی نخوردی زو زیان نیست		بود ناخورده یخنی باک از آن نیست
کنون وقت شکیبائیست مشتاب		که بر بالا به دشواری رود آب
چو وقت آید که آب آید فرا زیر		نماند دولتت در کارها دیر
بد از نیک آنگهی آید پدیدت		که قفل از کار بگشاید کلیدت
بسا دیبا که یابی سرخ و زردش		کبود و ازرق آید در نوردش
بسا در جا که بینی کرد فرسای		بود یاقوت یا پیروزه را جای
چو بانو زین سخن لختی فرو گفت		بت بی‌صبر شد با صابری جفت
وزین در نیز شاپور خردمند		بکار آورد با او نکته‌ای چند
دلش را در صبوری بند کردند		به یاد خسروش خسرند کردند
شکیبا شد در این غم روزگاری		نه در تن دل نه در دولت قراری