|
|
|
|
|
- آبسهٔ حاد يا سينوس ترشحکنندهٔ مزمن در ناحيهٔ کوسيژآل.
|
- درد، حساسيت به لمس، سفتي. |
|
|
بيمارى پايلونيدال يا بهصورت يک سينوس ترشحکننه و يا بهشکل آبسهٔ حاد در ناحيهٔ کوکسيژآل تظاهر مىکند. يک کيست زمينهاى همراه با بافت گرانولوماتو، فيبروز، و بهطور شايع، کپههاى مو وجود دارد.
|
|
در مورد اينکه آيا کيستهاى پايلونيدال مادرزادى يا اکتسابى هستند، اختلافنظر وجود دارد. هرچند، در بيشتر موارد، علت احتمالاً عفونت، تحريک، و بهدام افتادن مو در بافتهاى عمقى ناحيهٔ ساکروکوکسيژآل است (يعنى اکتسابى است). بيمارى پايلونيدال در مردان و بهويژه در مردانى که در چين گلوتئال کپلهاى موى بيشترى دارند، شايعتر است. بيمارى اغلب در سنين بلوغ، زمانىکه رشد مو و فعاليت غدد سباسه افزايش مىيابد، براى نخستينبار ظاهر مىشود.
|
|
|
ضايعه معمولاً تا زمانىکه بهطور حاد دچار عفونت شود، بىنشانه است. نشانهها و يافتههاى چرکىشدن حاد مشابه آبسههاى حاد در ديگر نقاط هستند. پس از رخدادن درناژ، ترشح چرکى ممکن است کاملاً متوقف شود، يا بهنحو شايعتري، بهطور متناوب عود کند و از يک يا چند مجراى سينوسى تخليه شود. در معاينه، يک يا چند سوراخ پوستى روى خط وسط يا بيرون آن در روى پوست ناحيهٔ ساکرال ديده مىشوند.
|
|
|
تشخيص معمولاً واضح است. ديگر حالاتى که بايد در نظر گرفته شوند، آبسهٔ دور مقعد برخاسته از کريپت خلفى خط وسط، هيدرآدنيت چرکي، و کورک يا کفگيرک ساده هستند.
|
|
|
عفونت پايلونيدال درماننشده ممکن است منجر به ايجاد سينوسهاى ترشحکنندهٔ متعدد و گاه دراز شوند. بهندرت، تغيير بدخيمى رخ مىدهد.
|
|
|
آبسهٔ حاد را بايد با برش و تخليه درمان کرد که اغلب مىتواند در مطب يا اتاق اورژانس و با استفاده از بىحسى موضعى انجام شود.
|
|
براى بيمارى مزمن با درناژ مداوم يا تشکيل آبسه و درد عودکننده، مجموعهاى از درمانهاى جراحى وجود دارند. اين نکته حائز اهميت است که با بيمارى بهصورت محافظهکارانه برخورد و تنها بافت بيمار برداشته شود و پوست، چربى و ديگر بافتهاى سالم دستنخورده باقى بمانند. هر روشى که بهکار رود، پيگيرى دقيق ضرورى است. بايد به بيمار آموزش داده که ناحيه را تميز و خشک نگاه دارد، از تروماى مستقيم اجتناب کند، و بهطور منظم پوست را بتراشد يا از داروهاى موبر استفاده کند تا از به دام افتادن موهاى ديگر جلوگيرى شود.
|
|
|
ممکن است بهدنبال درمان عود رخ دهد، ولى شانس عود در صورتىکه زخم بازگذاشته شود و مراقبت پس از عمل بهخوبى انجام گيرد، بسيار کم است. در بيشتر موارد بيمار بايد بتواند بلافاصله به زندگى طبيعى بازگردد.
|
|
|
|