لب از تو وز شکر پیمانه‌یی چند

لب از تو وز شکر پیمانه‌یی چند		رخ از تو ز خفتن بتخانه‌یی چند
درازی هست در موی تو چندان		که می‌باید به هر مو شانه‌یی چند
بیازارد گرت زان شانه مویی		به پیشت بشکنم دندانه‌یی چند
سر آنروی آتش‌ناک گردم		بباید شمع را پروانه‌یی چند
به زلف و عارضت دل‌های سوزان		شب است و آتش دیوانه‌یی چند
مخسب امشب که ازبی‌خوابی خویش		بگویم پیش تو افسانه‌یی چند
زچشم دانه دانه می‌چکد آب		چو مرغان قانعم با دانه‌یی چند
خوشم در عشق تو بی عقل و بی جان		نگنجد در میان بیگانه‌یی چند
برا گرد دلم کز جستجو یت		مرا هم گشته شد ویرانه‌یی چند
براتم کن زلب بوسی و بنویس		هم از خون دلم پروانه‌یی چند
و گر نیشی زند از غمزه‌ی مست		ز خسرو بشنود افسانه‌یی چند