ای جان من ز هجر تو در تن بسوخته

ای جان من ز هجر تو در تن بسوخته		صد دل ز مهر روی تو بر من بسوخته
سنگین دل تو در همه عمر از طریق مهر		بر حال من نسوخته و آهن بسوخته
هردم ز غصه، چیست نگویی مراد تو؟		زین ناتوان عاشق خرمن بسوخته
بی‌چهره‌ی چو شمع تو در خلوت تنم		دل را چراغ مرده و روغن بسوخته
بر درد و داغ و محنت و اندوه و رنج من		هم مرد خسته گشته و هم زن بسوخته
در مسکنی که این دل مسکین کشیده دم		خرمن به باد داده و مسکن بسوخته
چون اوحدی مرا ز غمت آتش جگر		در آستین گرفته و دامن بسوخته