کاکل آن پسر ز پیشانی

کاکل آن پسر ز پیشانی		کرد ما را بدین پریشانی
حاصل ما ز زلف و عارض اوست		اشک چون خون و چشم چون خانی
شب اول چو روز دانستم		که کشد کار ما به ویرانی
ای به رخسار آفتاب دوم		وی به دیدار یوسف ثانی
در کمند توییم و می‌بینی		مستمند توییم و می‌دانی
عهد بستیم و نیستی راضی		دل بدادیم و هم پشیمانی
گر نیاییم یاد ما نکنی		ور بیاییم رخ بگردانی
دل به دست تو بود، بشکستی		تن به حکم تو گشت و تو دانی
حالم از قاصدان نمی‌شنوی		نامم از نامه بر نمی‌خوانی
اوحدی را ز درد درمان کن		که بنالد ز درد و درمانی