و باز به سعدی فرستاده است

بسی نماند ز اشعار عاشقانه‌ی تو		که شاه بیت سخنها شود فسانه‌ی تو
به بزم عشق ترشح کند چو آب حیوة		زلال ذوق ز اشعار عاشقانه‌ی تو
به مجلسی که کسان ساز عشق بنوازند		هزار نغمه‌ی ایشان و یک ترانه‌ی تو
چو بر رباب غزل پرده‌ساز شد طبعت		به چنگ زهره بریشم دهد چغانه‌ی تو
چو بر بساط سخن اسب خود روان کردی		دمی ز شاه معطل نبود خانه‌ی تو
چو دام شعر تو را گشت مرغ جانها صید		میان دانه‌ی دلهاست آشیانه‌ی تو
کسی که حلقه‌ی آن در زند به پای ادب		بیاید و بنهد سر بر آستانه‌ی تو
ز شعر تر همه پر کرد خوان درویشی		ادام ز آب دهن یافت خشک نانه‌ی تو
به نزد تو زر سلطان سفال رنگین است		از آنکه گوهر نفس است در خزانه‌ی تو
بدین صفت که تو را سرکش بنان شد رام		مگر عصای کلیم است تازیانه‌ی تو
ز جیب فکر چو سر برکند سخن در حال		چو موی راست شود فرق او به شانه‌ی تو
تو بحر فضل و تو را در میانه گوهر نظم		سخن بگو که خموشی بود کرانه‌ی تو
از آن ز دایره‌ی اهل عصر بیرونی		که غیر نقطه‌ی دل نیست در میانه‌ی تو
از آن به خلق چو سیمرغ روی ننمایی		که ناپدید چو عنقا شده‌ست لانه‌ی تو
ترازویی که گرت در کفی بود دنیا		ز راستی نگراید جوی زبانه‌ی تو
ترا که کرسی دل زین خرابه بیرون است		بهشت وار ز عرش است آسمانه‌ی تو
بترک ملک دو عالم چهار تکبیر است		یکی نماز تهجد یکی دو گانه‌ی تو
ز خمر عشق قدحهاست هر یکی غزلت		چو آب گشته روان از شرابخانه‌ی تو
نشانه‌ای ست سخنهای تو ولی نه چنانک		به تیر طعنه‌ی مردم رسد نشانه‌ی تو
ز نفس ناطقه پرس این سخن چو ایامی‌ست		که مرغ روح همی پرورد به دانه‌ی تو
به دولت شرف نفس تو عزیز شود		متاع شاعر که خوار است در زمانه‌ی تو