گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم

گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم		که گر چه خاک زمینم کنی، هوا دارم
اگر جهان همه دشمن شوند باکی نیست		مرا ز غیر چه اندیشه؟ چون ترا دارم
مرا که روز و شب اندیشه‌ی تو باید کرد		نظر به مصلحت کار خود کجا دارم؟
به وصل روی تو ایمن کجا توانم بود؟		که دشمنی چو فراق تو در قفا دارم
دلم شکستی و مهرت وفا نکرد، که من		به خردهای چنان با تو ماجرا دارم
ز آشنا دل مردم درست گردد و من		شکسته دل شدن از یار آشنا دارم
قبول کن ز من، ای اوحدی و قصه‌ی عقل		به من مگوی، که من درد بی‌دوا دارم