برخیز که می‌رود زمستان

برخیز که می‌رود زمستان		بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه		منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار		زحمت ببرد ز پیش ایوان
برخیز که باد صبح نوروز		در باغچه می‌کند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق		در موسم گل ندارد امکان
آواز دهل نهان نماند		در زیر گلیم و عشق پنهان
بوی گل بامداد نوروز		و آواز خوش هزاردستان
بس جامه فروختست و دستار		بس خانه که سوختست و دکان
ما را سر دوست بر کنارست		آنک سر دشمنان و سندان
چشمی که به دوست برکند دوست		بر هم ننهد ز تیرباران
سعدی چو به میوه می‌رسد دست		سهلست جفای بوستانبان