ما تازه روی چون صدف از دانه‌ی خودیم

ما تازه روی چون صدف از دانه‌ی خودیم		خرسند از محیط به پیمانه‌ی خودیم
ما را غریبی از وطن خود نمی‌برد		در کعبه‌ایم و ساکن بتخانه‌ی خودیم
از هوش می‌رویم به گلبانگ خویشتن		در خواب نوبهار ز افسانه‌ی خودیم
نوبت به کینه جویی دشمن نمی‌دهیم		سنگی گرفته در پی دیوانه‌ی خودیم
در بوم این سیاه دلان جغد می‌شویم		ورنه همای گوشه‌ی ویرانه‌ی خودیم
گرد گنه به چشمه‌ی کوثر نمی‌بریم		امیدوار گریه‌ی مستانه‌ی خودیم
چون کوهکن به تیشه‌ی خود جان سپرده‌ایم		در زیر بار همت مردانه‌ی خودیم
صائب ز فیض خانه بدوشی درین بساط		هر جا که می‌رویم به کاشانه‌ی خودیم