در قضا و قدر

خدای کار چو بر بنده‌ای فرو بندد		به هرچه دست زند رنج دل بیفزاید
وگر به طبع شود زود نزد همچو خودی		ز بهر چیزی خوار و نژند باز آید
چو اعتقاد کند کز کسش نباید چیز		خدای قدرت والای خویش بنماید
به دست بنده ز حل و ز عفد چیزی نیست		خدای بندد کار و خدای بگشاید