اهداف و اصول درمان استرابیسم (۲)

درمان جراحى

انتخاب عضله

يکى از عوامل مؤثر در انتخاب عضله مقدار ناهم‌راستائى در وضعيت اوليه نگاه است. با توجه به اينکه عضلات رکتوس داخلى بيشتر در ديد نزديک و عضلات رکتوس خارجى بيشتر در ديد دور نقش دارند، اگر ازوتروپى در فاصله نزديک بيشتر باشد هر دو عضله رکتوس داخلى را بايد تضعيف کرد. اگر در دور و نزديک مشابه باشد مى‌توان روش‌هاى تضعيف را براى هر دو چشم به کار برد يا در يک چشم هر دو عمل تضعيف و تقويت را استفاده نمود (هر دو روش اثر مشابه دارد).

بخيه‌هاى قابل تنظيم

بخيه‌هاى قابل تنظيم، در اين روش، طى اعمال تقويت و تضعيف عضلات رکتوس و مايل، بخيه قابل تنظيم مى‌زنند و بعد از به‌هوش آمدن بيمار، با بى‌حسى موضعي، بخيه را براساس وضعيت بيمار سفت يا شل مى‌کنند. اين روش نتايج جراحى را بهبود بخشيده است ولى معمولاً در بچه‌هاى کمتر از ۱۲ سال به‌علت همکارى کمتر، قابل استفاده نيست.

روش‌هاى جراحى

کوتاه‌سازى و عقب‌کشى(Recession)

روش کوتاه‌سازى عضله، روش تقويت اثر عضله و روش عقب‌کشى (عضله را از محل اتصالش به کره چشم جدا کرده کمى عقب‌تر به کره چشم مى‌دوزند) روش استاندارد تضعيف قدرت عضله است. به‌جز عضله مايل تحتانى که فقط عمل تضعيفى دارد، براى ساير عضلات خارجى چشم هم اعمال تقويت و هم اعمال تضعيفى وجود دارد.

تغيير محل نقطه اتصال عضله

تغيير محل اتصال عضلات به کره چشم مى‌تواند عمل چرخشى به عضله‌اى بدهد که قبلاً فاقد آن بوده است (مثلاً جابه‌جائى عمودى محل اتصال رکتوس داخلى يا خارجي). اثر چرخشى مايل فوقانى را مى‌توان با محکم کردن الياف قدامى تاندون آن تقويت کرد (روش Harada-Ito).

روش Faden

در اين عمل عضله را کمى عقب‌تر از محل اتصال آن به چشم، به کره چشم مى‌دوزند (بدون جدا کردن عضله از کره چشم) که به اين ترتيب عمل عضله تضعيف مى‌شود. اگر اين عمل با عمل عقب‌کشى همراه شود اثر تضعيف‌کنندگى شديدى بر عضله دارد.