جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا

جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا		بگذار ای طبیب زمانی باو مرا
زین تب چنان ره نفسم تنگ شد که هیچ		جز آب تیغ او نرود در گلو مرا
آن بلبلم که جلوه‌ی آتش گل من است		در دام آرزو نکشد رنگ و بو مرا
از طره دو تا به دو زنجیر بسته است		چون شیر وحشی آن بت زنجیر مو مرا
خوی بد است مائده‌ی حسن را نمک		زین جاست حرص دیدن آن تندخو مرا
ذرات من ز مهر تو مهر خالی نمی‌شوند		گر ذره ذره میکنی از فتنه‌جو مرا
در عاشقی مرا چه گنه کافریدگار		خود آفریده عاشق روی نکو مرا
اقبال محتشم که چو طبعش بلند بود		افراخت سر به سجده‌ی آن خاک کو مرا
تا آمدم به سجده‌ی سلمان جابری		ناید به کس دگر سر همت فرو مرا